LEMBRA HOXE HAI QUE CAMBIAR A HORA ÁS 2:00 HORAS SERÁN ÁS 3:00 HORAS

PARABÉNS OS NOSOS VECIÑOS DE MELIAS POR RECUPERAR AS TRADICIÓNS DE SEMANA SANTA

Vecinos de Melias y personas llegadas de otros punto de la provincia asistieron este Viernes Santo al Desenclavo de Cristo, una tradición de esta parroquia de Pereiro de Aguiar.

La celebración arrancó a las 18:00 horas y todos los asistentes

la vivieron con gran pasión.

MAÑÁ VENRES 29 ÁS 18.00 HORAS OS NOSOS VECIÑOS DE MELIAS REPRESENTARÁN O DESENCLAVO NA IGREXA DE MELIAS – SAIRÁ UN AUTOBÚS DENDE OURENSE AS 16.45 HORAS

El Desenclavo es una imagen menos típica de la Semana Santa, pero igualmente con mucha tradición entre los católicos. Se trata de la escena que sigue a la muerte de Cristo. «Cuando las autoridades judías se deshicieron del caso y le otorgaron el cuerpo de Jesús a su familia y amigos, que, uno a uno, fueron retirando los clavos que lo ataban a la cruz y lo depositaron en su féretro», cuenta Paco Enríquez. Él es el cura de la parroquia de Santa María de Melias, una pequeña aldea que pertenece a O Pereiro de Aguiar, donde mantienen intacta esta tradición. Los vecinos interpretan una dramatización del Desenclavo, a lo que sigue la procesión, con la imagen de Cristo ya en una urna de cristal, por el centro de la aldea. Tiene lugar el Viernes Santo a las 18.00 horas y, como es una celebración tan poco habitual en la mayoría de parroquias, el cura ha decidido reunir allí a todos los creyentes que quieran disfrutarla. «Con el tiempo, el Desenclavo fue perdiendo actualidad, pero antes se celebraba más. Yo recuerdo ir a verlo de niño a Santa Eufemia. En Melias tuvo muchísimo arraigo, es toda una tradición de su Semana Santa, así que me pareció importante conservarlo y promoverlo», explica Enríquez, que está a cargo de cerca de una decena de parroquias, a las que ha citado en la iglesia de Santa María este viernes.

Para facilitar que aquellos que lo deseen puedan llegar a Melias para disfrutar del Desenclavo, han habilitado un autobús que subirá desde Ourense. Saldrá a las 16.45 horas de As Lagoas. El punto de quedada es justo al lado de la churrería que hay en la rotonda. Hará paradas en San Benito, Sabadelle, Vilaboa, Velle y Vilariño. 

VAI MARCANDO XA NA TÚA AXENDA ESTE ANO 2024 O SÁBADO 14 E O DOMINGO 15 DE SETEMBRO ESTAMOS DE FESTA DOS REMEDIOS EN SAN XOSÉ DA CARBALLEIRA

DESPOIS DE 6 ANOS SIN FESTA NO CAMPO ESTE ANO VOLVE A FESTA DOS REMEDIOS NUN FORMATO MÁIS REDUCIDO DE SOLO DOUS DÍAS

OS CACHES DAS AGRUPACIÓNS MUSICAIS ESTANSE POÑENDO IMPOSIBLES PARA SITIOS PEQUENOS POR ISO ESTE FORMATO REDUCIDO

ULTIMAMENTE AS FESTAS CAEN COAS VENDIMIAS E PARA DARLLE MARXE A XENTE A PODER FACER A VENDIMIA VENRES E SÁBADO POLA MAÑA NON HABERÁ FESTA

NESTES ÚLTIMOS ANOS QUE SOLO HABÍA MISA E PROCESIÓN O DOMINGO VARIOS DOS QUE ALÍ ESTÁBAMOS PENSAMOS QUE FACIA FALTA VOLVER TER FESTA PARA PODER POLO MENOS UN FIN DE SEMANA XUNTARNOS COMO ANTIGUAMENTE

A COMISIÓN 2024 ESTÁ FORMADA POR ANTONIO LORENZO (LORENZO DE ALMORFE) TITO (VILANOVA) PABLO(XESTEIRA) E JUAN (VILANOVA)

UN PEQUENO ADIANTO DO QUE SE PRETENDE FACER ESTOS DOUS DÍAS(maís ou menos pode haber variacións):

SÁBADO 14 DE SETEMBRO

A PARTIR DAS 17:00 HORAS ATA ÁS 20.00 HORAS: PARA OS CATIVOS: INCHABLE GRATIS

ÁS 21.30: CEA POPULAR: CHURRASCO-EMPANADA VARIADA-XAMÓN ASADO-VIÑO BEBIDAS E CAFÉ

ÁS 0.00 HORAS ANIMADA VERBENA

DOMIGO 15 DE SETEMBRO

ÁS 13.00 HORAS : MISA CANTADA-PROCESIÓN ( a hora dependerá da dispoñibilidade do párroco)

ÁS 14.00 HORAS : VERMUTEO CON UNHA CHARANGA HABERÁ SERVIZO DE BAR (os que non sexades de misa podedes vir o vermuteo como antiguamente se facia)

MOITAS GRAZAS A TOD@S QUE NOS ACOMPAÑASTES ONTE NA MISA EN SAN XOSÉ DA CARBALLEIRA

MOITAS GRAZAS A TOD@S VECIÑ@S DE MELIAS-VILARIÑO-VELLE E SABADELLE QUE ESTE DOMINGO PASADO NOS ACOMPAÑARON

HAI QUE DAR DE ALTA OS GALIÑEIROS

Aobrigación de dar de alta os galiñeiros, incluídos os de autoconsumo, desatou case unha febre de trámites nas últimas semanas en moitas zonas de Galicia. Tanto trafego parece xustificado, pois os donos que non inscriban os seus currais, aínda que non pasen de 30 aves, exponse a consecuencias desagradables se non fan o tramite de inscribilos nun rexistro de explotacións de gandería .

Por unha banda, poden ver que se lles impide comprar pitos para repor o seu curral, xa que deberán presentar ese código nas tendas. Por outro, unha inspección que se realice tras unha denuncia pode chegar a supor multas de polo menos 600 euros. Así as cousas, nas últimas semanas desatouse case unha febre por inscribir galiñeiros, o que supón o cumprimento dunhas normas elaboradas por centos de quilómetros de distancia.

As normas que recollen os criterios de ordenación das granxas avícolas —incluídas as de autoconsumo, nas que nin a carne nin os ovos véndense— aparecen nunha orde, o Real Decreto 637/2021, que publicou o Ministerio de Agricultura. As sancións que poden recibir non aparecen nese decreto senón na lei de benestar animal, á que remite o decreto. Tamén foi promovida polo Goberno.

A Xunta non redactou o regulamento nin elaborara a lei de benestar animal. Contra o regulamento, en distintas fases da tramitación, presentou unhas 40 alegacións que tiñan unha base común: os galiñeiros das explotacións de autoconsumo debían quedar fose do ámbito de aplicación da norma porque se trata dunha carga burocrática excesiva para a actividade que realizan. Todas as alegacións foron rexeitadas.

A esa crítica engadíronselle reparos sobre a eficacia da medida. Por unha banda, a Consellería de Medio Rural calcula que en Galicia hai uns 50.000 galiñeiros de autoconsumo, polo que legalizalos todos entraña unha evidente dificultade de control sen que se deriven beneficios para a sociedade. Por outro, trátase de instalacións nas que o número de aves, aínda que reducido, adoita variar durante oano , co que o rexistro quedaría distorsionado en canto aos datos recolleitos.

Precisamente ese carácter cambiante do número de aves axuda a explica o interese destes días por dar de alta os galiñeiros, xa que é un momento do ano en que se compran pitos. Medio Rural quéixase de non se atenderon os seus criterios durante o proceso de elaboración do real decreto, que considera un exemplo de lexislación deseñada «de costas ao territorio» e sen ter en conta as peculiaridades do territorio

¿QUE ME PODE PASAR SE NON LEGALIZO O GALIÑEIRO DA MIÑA CASA?

As oficinas rurais, nome que reciben actualmente as oficinas agrarias comarcais, levan unhas semanas de intenso traballo relacionado cos galiñeiros. Colas de usuarios que queren legalizar esas instalacións e funcionarios dedicados practicamente a esa tarefa en toda a xornada laboral son situacións habituais. A que se debe ese furor?

Por unha banda, hai un deber legal. As explotacións avícolas, incluídas as de autoconsumo, deben inscribirse no rexistro de explotacións gandeiras. Por outro, convén ter en conta o momento do ano en que estamos, xa que estes son meses nos que se adoitan comprar aves para ir criando nos galiñeiros domésticos.

A obrigatoriedade de dar de alta os galiñeiros está incluída nunha disposición estatal (o Real Decreto 637/2021) que regula a avicultura. No artigo 2 cítase que nas explotacións de autoconsumo non se pode pasar de 30 animais, aínda que a cifra non se detalla con tanta claridade.

 Un máximo de 30 galiñas

No real decreto recóllese que unha explotación de autoconsumo é aquela que non excede as 0,15 unidades de gando maior. Unha unidade de gando maior (UGM) equivale a 200 galiñas poñedeiras, polo que 0,15 equivale a 30 animais. Se o dono dun curral ten, por exemplo, pavos no canto de galiñas, o cálculo e o máximo autorizado de exemplares serán os mesmos.

Esas explotacións non poden comercializar carne, ovos ou outros produtos. De todos os xeitos, os propietarios, acudindo ás oficinas da Xunta ou accedendo ao rexistro telemático da Xunta, deben legalizar esas instalacións. O trámite ante a administración autonómica é gratuíto, e permite a cada propietario dispor dun código (REGA) para a súa explotación. En cada solicitude hai que especificar o número de aves, o emprazamento do curral e o sistema de cría, xa que os animais poden estar sempre a cuberto, sempre ao aire libre ou nun sistema mixto.

Existe a posibilidade de que quen non efectúe eses trámites quede sen reposición das súas aves. Para comprar unha galiña nunha tenda hai que presentar o código da explotación, aínda que vale tamén mostrar unha copia da solicitude se aínda non se ten a certificación oficial. Máis grave pode ser a vertente económica, posto que se expón a sancións que poden ter unha contía mínima de 600 euros.

As multas non están recollidas no Real Decreto 637/2021 senón noutra norma estatal, a Lei de Sanidade Animal. No artigo 88 desa lei recóllese que as infraccións leves poderán sancionarse «cunha multa de 600 a 3.000 euros ou apercibimiento». O apercibimiento só será posible se antes non se observou fraude ou mala fe por parte do infractor.

Doutra banda, en artigo 89 especifícase que unha infracción será leve, grave ou moi grave atendendo a cuestións como as circunstancias do responsable, o número de animais afectados ou o incumprimento de avisos anteriores.

Aínda que o trámite ante a Xunta sexa gratuíto, entre veciños de zonas rurais obsérvase malestar. Un veterinario que traballa na comarca da Terra Chá, dedicado á atención á gandería vacúa, explica que ese malestar se debe a que o deber do rexistro considérase un trámite excesivo e unha carga máis. «Chove sobre mollado», dixo.

Entre os deberes das explotacións de autoconsumo está, como se explica no artigo 11 do citado real decreto, a necesidade de identificar «a un veterinario de referencia ao que poder recorrer en caso de aparición de problemas sanitarios concretos» nos animais.

Nesa cuestión, os posibles problemas sanitarios, está unha das claves. A profesionais da veterinaria óeselles comentar que a gripe aviaria é unha ameaza real, e xa en anos pasados, por ese motivo, houbo restricións á presenza de aves en feiras de vilas e de vilas de Galicia.

Críticas de Medio Rural

O decreto estatal atopou rexeitamento en Galicia. A Xunta formulou case 40 alegacións nos distintos momentos da tramitación dese texto normativo. Segundo explicacións da Consellería do Medio Rural, as explotacións de autoconsumo deberían quedar fose do ámbito de aplicación da norma para aliviarlles a carga administrativa, e estar só suxeitas a cumprir unhas mínimas condicións hixiénicas e sanitarias.

O TRÁMITE DO REXISTRO DA EXPLOTACIÓN AVÍCOLA DE AUTOCONSUMO PÓDESE FACER ONLINE

ACCESO REGISTRO DE EXPLOTACIONES AVÍCOLAS DE AUTOCONSUMO: https://sede.xunta.gal/detalle-procedemento?langId=es_ES&codtram=MR501A

ACCESO A SOLICITUDE: https://sede.xunta.gal/doc-invia/rest/anexos/21239850

EN RELACIÓN COA BOA INICIATIVA DO PÁRROCO DON PACO(REUNIÓN UN DOMINGO DAS PARROQUIAS) QUEREMOS ESPOR EIQUÍ O NEGRO FUTURO DAS PARROQUIAS RECOLLIDOS EN MAIO DO 2014 NO XORNAL «LA VOZ DE GALICIA»

A obrigada reestructuración parroquial, moi ligada ao abandono rural, ten consecuencias. En primeiro lugar, sociais. Moitos veciños da contorna rural, afeitos acudir ás súas igrexas cada domingo para asistir a misa e, en certo xeito, para participar tamén dun acto social, han ter que amoldarse en poucos anos a unha realidade ben distinta. Nalgúns casos, as súas igrexas entraron en unidades parroquiales nas que os oficios vanse turnando, de modo que si antes acudían a elas cada semana, agora deben alternar con outros templos. Noutros casos, como ocorrerá en moitos enclaves da diócesis de Lugo en canto entre en vigor a nova organización, as igrexas pecharán as súas portas, que só volverán ser abertas para celebracións moi puntuales.

Pero non é o único efecto. Seguramente é aínda pronto para evalualo, pero haberá que ver as consecuencias que estes cambios van producir na organización territorial galega, vinculada desde fai séculos ás parroquias. É certo que estas seguirán existindo, polo menos nominalmente, pero a súa perda de función práctica podería acabar xerando cambios. Por outra banda, a pechadura de moitas parroquias pode ter repercusiones sobre o patrimonio relixioso. Os roubos, pero tamén a falta de mantemento, poden levar a moitos templos ao deterioro e ata á desaparición.

ARTIGO DE JOSÉ C. SÁNCHEZ PARDO, HISTORIADOR E INVESTIGADOR NA UNIVERSIDADE DE SANTIAGO:

A parroquia xogou un papel fundamental na organización do espazo e a vida cotiá do mundo rural galego durante polo menos os últimos nove séculos. O seu gran densidad e arraigo en Galicia dan proba da súa efectividad á hora de adaptarse, mellor que outras estruturas impostas desde fóra como os municipios, ás características do noso disperso poblamiento. Por esa razón a parroquia, máis que un mero territorio de administración relixiosa, como sucede noutras zonas, constituíu en Galicia uno dos focos principais da vida socioeconómica das comunidades rurales. A pertenencia a unha parroquia conleva en Galicia unha serie de vínculos inmateriales compartidos polos veciños de varios lugares: un sentimento de comunidade, lazos de solidariedade mutua e cooperación agraria, festas e tradicións comúns. Lamentablemente, pese a esa importancia e eficacia na articulación territorial, as parroquias nunca chegaron a ter un recoñecemento administrativo oficial, como si o han ter en Portugal.

A fortísima e crecente despoblación do medio rural no último medio século, acompañada da falta de curas e os cambios en hábitos relixiosos e sociais da nosa sociedade están alterando esta plurisecular malla de organización. As recentes medidas de supresión de cabeceras parroquiales decretadas pola diócesis de Lugo simbolizan algo máis que a anecdótica alteración do lugar habitual de misa duns cantos veciños. Trátase tamén dunha medida que afecta ao noso patrimonio. E non nos referimos só á gran cantidade de igrexas rurales en estado de abandono, un tesouro patrimonial que podería constituír un importante recurso turístico. Tamén a rede parroquial, como en xeral, toda a estrutura do mundo rural tradicional galego, é en si mesma un enorme legado patrimonial, o froito dunha evolución e construción socioambiental de moitas xeracións. Nela está depositada non só a nosa historia e identidade, senón tamén numerosas evidencias de racionalidad popular e de adaptación ao medio das que aínda podemos sacar importantes ensinos.

Non se trata de ser idealistas nin aferrarnos a visións utópicas do pasado. Estamos ante un lóxico e imparable proceso de cambio, polo menos a curto e medio prazo. O que, como sociedade, debemos facer de xeito urxente pero serena e racional, é afrontar o fundamental debate sobre o despoboamento rural. Pero debemos facelo coñecendo e valorando o pasado, non só polo seu incalculable valor patrimonial, que é de todos os galegos, senón tamén polo coñecemento que del podemos obter para comprender as raíces da nosa organización rural e planificar adecuada e equilibradamente o desenvolvemento territorial futuro.